De donker kamer van Damokles

Gedachte over het boek:

Mijn gedachte over het boek ‘ De donkere kamer van Damokles’ is dat het gaat over een mysterie dat word ontdekt. Daar denk ik aan, omdat in de titel de donkere kamer word genoemd en dat vat ik op als een mysterie oftewel een spannende verhaal. Verder kan het ook zijn dat over een monster gaat dat mensen in zijn eigen kamer vasthoud. Ik verwacht van het boek dat het een spannende verhaal is en er veel fantasie in voor komt. Ik hoop ook dat er niet veel personages in het boek zijn, want dan weet ik niet zo gauw wie, wie is.
 

Willem Freferik Hermans:


Willem Frederik Hermans is een Nederlandse prozaschrijver die in 1 september 1921 werd geboren in Amsterdam. Hij kwam uit een onderwijsgezin. Hij moest altijd van zijn ouders een voorbeeld nemen van Corry(zus van Willem Frederik Hermans), door die reden haatte hij haar zus. Toen hij 19 jaar oud was pleegde zijn zus en neef zelfmoord, wat voor hem een schrok betekende. Na het gymnasium studeerde hij aan de universiteit van Amsterdam. Willem Frederik Hermans werkte na de Tweede Wereldoorlog mee aan verschillende literaire tijdschriften, onder meer aan Criterium en Podium. Hierin werden delen van zijn eerste romans gepubliceerd die veel zouden beteken voor het Nederlandse literaire.

Tijdens de oorlog experimenteerde hij al veel met zijn wil tot schrijven. Hij trouwde op 4 juli 1950 met Emmy Meurs, een Surinaamse, met wie hij in 1955 een zoon kreeg. In 1971 werd aan Hermans de P.C. Hooft-prijs toegekend, die hij weigerde. Toenmalig minister van het Ministerie van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk, Piet Engels, in zijn brief een tikfout maakte. hebben laten staan. In 1973 verliet Willem Frederik Hermans samen met zijn vrouw en kind Nederland en ging zich vestigen in Parijs als schrijver. Hij schreef in Parijs niet alleen maar romans, maar ook toneelstukken en gedichten. De dood van zijn zus markeerde ook een ander punt: de Tweede Wereldoorlog.

De oorlogsjaren en de zelfmoord van zijn zus versterkten het beeld dat hij van de wereld had. Deze traumatische ervaring,is waarschijnlijk van grote invloed geweest op de ontwikkeling van zijn schrijverschap. Het is in ieder geval een veelterugkerende thema in zijn verhalen. Verwijzingen naar de zelfmoord van zijn zus komen in twee romans duidelijk voor, ‘Ik heb altijd gelijk (1951)’ en ‘Herinneringen van een Engelbewaarder (1970)’. Ook in De donkere kamer van Damokles wordt verwezen naar zijn zus, het hoofdpersonage in het boek heeft namelijk een relatie met zijn nicht. Willem Frederik Hermans werd in de 20ste eeuw beschouwd als de belangrijkste schrijver van Nederland. Zijn vele zelf geschreven verhalen lijden nu nog steeds tot vele discussies en meningen.

 

Hermans zijn werk kan worden onderverdeeld in:

1) Realistische romans, verhalen en novellen

2) Surrealistische romans, verhalen en novellen

3) Essays en diverse artikelen

4) Wetenschappelijk werk als fysisch geograaf

5) Vertalingen

6) Poëzie

7) Toneelstukken

8) Brieven

 

Foto serie:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Je ziet als allereerst een gebouw, dat was vroeger maar nu nog steeds de overtoom in Amsterdam. Ik heb dat plaatje gekozen, omdat Osewoudt daar vaak in het boek is voorgekomen. De foto van de mes heb ik gekozen, omdat Osewoudt zijn vrouw met een mes had vermoord. De foto van het ziekenhuis heb ik gekozen, want n het verhaal gaat de hoofdpersoon het ziekenhuis in omdat hij daar in elkaar geslagen is door een Duitse officier. Hij ontsnapt ook uit het ziekenhuis door 4 mannen, 1 man heette ome Kees en de andere heette Cor. De andere twee namen werden niet verteld. De foto met de tweeling heb ik gekozen, omdat Dorbeck en de hoofdpersoon erg op elkaar lijken, bijna een tweeling. Alleen heeft de hoofdpersoon blond haar en Dorbeck zwart haar. De foto met de tram heb ik gekozen omdat de hoofdpersoon veel reist met de tram. Want in de oorlog kon je bijna alleen verre afstanden met de tram afleggen. Ook wist hij bijna altijd de goede weg met de tram en welke tram je moest nemen. Zelfs toen er later geen trams meer reden wist hij nog welke tram er ooit gereden had. De foto met het lege bord heb ik gekozen, omdat later in het verhaal men niet veel voedsel meer heeft, er heerst hongersnood. Zelfs in de gevangenis krijgt de hoofdpersoon beter eten dan buiten de gevangenis. De foto met de gulden heb ik gekozen, omdat er in die tijd ook met gulden werd betaald en dat je las ook in het boek. De foto met het sigaren winkel heb  ik gekozen, want Osewoudt werkte zelf in een sigarenwinkel en had daar vele situaties meegemaakt.

 

Motto:

'Ik kan hem zoeken als hij er niet is, maar hem niet ophangen als hij er niet is.

Men zou kunnen willen zeggen: ''Dan moet hij er toch ook zijn als ik hem zoek.''

Dan moet hij er ook zijn als ik hem niet vind, en ook als hij helemaal niet bestaat.'Ludwig Wittgenstein

Dit motto past goed bij het boek want in het verhaal moet osewoudt allemaal opdrachten uitvoeren voor een man genaamd Dorbeck. Soms is Dorbeck er maar heel even en dan weer weg. Als je hem wilt zoeken is dat een weg die oneindig duurt. Aan het eind van dit verhaal gaat Osewoudt ook Dorbeck zoeken maar dat is onmogelijk. Veel mensen geloven Osewoudt niet, maar Dorbeck heeft wel degelijk bestaan.

 

Titel van het boek:

Er is een bekende uitdrukking: ''Het zwaard van Damocles'' en hierop is de titel van dit boek gebaseerd. Deze uitdrukking betekend dat er de hele tijd onheil boven je hoofd hangdt. In dit boek is het geen zwaard maar de dreiging van de mislukte foto die zijn onschuld zou moeten bewijzen en zou moeten laten zien dat Dorbeck echt was. De donkere kamer waarin Dorbeck de foto's zou moeten ontwikkelen heeft er ook mee te maken.

 

Lofrede:

Om eerlijk te zijn vond ik dit boek in het begin helemaal niks. Ik kon totaal niet begrijpen waar het boek daadwerkelijk over ging. Het was allemaal heel erg verwarrend, en ik stopte met het lezen van dit boek. Na een tijdje dacht ik weer 'laat ik maar weer gewoon even verder gaan'. Ik begon met lezen, en ik ging in een keer door tot het einde. Het boek werd opeens veel boeiender, en ik snapte eindelijk wat ik aan het lezen was. Het werd steeds leuker, vooral omdat ik er iets van ging snappen. Alles werd duidelijk, en ik snapte het verhaal. Het is leuk omdat het vanuit de 'ik-persoon' is geschreven, en dat het daarom ook is te volgen.